Cesarz Kangxi (1654-1722) z dynastii Qing jest uważany za jednego z najwspanialszych chińskich cesarzy. To najdłużej panujący cesarz w historii Chin oraz niesłychanie pracowity człowiek, wynalazca i pisarz w jednym, który bardzo troszczył się o swój lud. Za jego panowania Chiny doświadczyły rozkwitu, imperium cieszyło się okresem dobrobytu i stabilnośc.

Ponadto ze swoimi żonami, cesarzowymi, i konkubinami miał 56 dzieci. 

Kangxi bardzo poważnie podchodził do edukacji i pilnował, by jego liczne dzieci i wnuki odebrały odpowiednie wychowanie.

Jego dzieci wychowywano stosując ścisłą dyscypliną, a nauki pobierały w klasie zwanej „pomieszczeniem bez wypoczynku”. 

Podczas długich letnich dni dzieci zaczynały lekcje o 5 rano. Najpierw przyjeżdżali nauczyciele i sprawdzali prace domowe. Następnie lekcje trwały do godziny 7:00, kiedy to przebywał cesarz, który sam nie spał już od kilku godzin i pracował.

Losowo wybierał z książki jakiś fragment, a dzieci miały go wyrecytować z pamięci. Stawiał im wyzwania, by recytowały tekst bez pomyłek. Kangxi mawiał: „Kiedy byłem młody czytałem książkę na głos 120 razy, a potem recytowałem ją 120 razy. Dopiero gdy zapamiętałem każdy paragraf, przechodziłem do następnego. Uczyłem się lekcji akapit po akapicie”.

O godzinie 9:00 Kangxi wychodził, aby zająć się sprawami państwowymi, a jego dzieci aż do obiadu ćwiczyły kaligrafię. Po obiedzie dzieci uczyły się na dziedzińcu łucznictwa i jazdy konnej.

Nawet w pracowite dni Kangxi wracał do nich o 17:00 i przyglądał się dzieciom, jak jedno po drugim strzela z łuku. Sam też strzelał z nimi do celu (a był znakomitym łucznikiem).

W rzeczy samej, po lekcjach Kangxi często sam uczył swoje dzieci dając im przykład.  Zabierał je na wyprawy myśliwskie, inspekcje, a nawet na pola bitew. Uważał, że doświadczenie jest tak samo ważne jak wiedza teoretyczna.

Kangxi mocno wierzył w słuszność edukacji nie tylko swoich dzieci, ale i całego imperium. Zlecił publikację słownika i encyklopedii oraz sam przez całe życie wciąż się uczył, zatrudniał nawet osobistych nauczycieli z Zachodu.

Jego potomstwo nie zawsze radowało się z surowej edukacyjnej dyscypliny, mimo to dzieci wyrosły na bardzo utalentowanych dorosłych i odnosiły wiele sukcesów. W okresie świetności ostatniej dynastii cesarskich Chin jeden z jego synów został cesarzem, a inni byli politykami, uczonymi, badaczami i artystami.