Widząc tancerzy Shen Yun, którzy niemal przefruwają nad sceną w trakcie występu, a widzowie często mówią: „Podoba mi się akrobatyka” lub „ich elastyczność przypominała mi gimnastykę”. Prawdę mówiąc, ruchy te nie pochodzą ani z gimnastyki, ani z akrobatyki. Właściwie wszystkie one wywodzą się z chińskiego tańca klasycznego a ich historia sięga czasów starożytnych.
Przez tysiące lat, w miarę rozwoju chińskiego tańca klasycznego, techniki przewrotów i salt stały się głównymi składnikami tej formy tanecznej. Wiele z technik ruchów wyewoluowało z chińskich sztuk walki i opery. W klasycznym chińskim tańcu nazywa się je tan zi gong, co oznacza „umiejętności występowania na dywanikach lub matach”.
Zawody międzynarodowe
U swego zarania gimnastyka nie miała tak śmiałych przewrotów i salt. Pierwsze współczesne zawody w gimnastyce na olimpiadzie odbyły się w 1896 roku; rywalizowano w prostych konkurencjach skoku przez konia, ćwiczeń na koniu z łękami, na obręczach i drążku. Pierwsze zawody dla kobiet odbyły się w 1928 roku i obejmował gimnastykę grupową, wspinanie na linie i drabinki. Przez lata gimnastyka rytmiczna, równoważnia i drążki nadal składały się głównie z ruchów aerobowych i baletowych.
Pod koniec lat siedemdziesiątych, wraz z chińską polityką „otwarcia na świat”, chińscy zawodnicy zaprezentowali skomplikowane salta na zawodach międzynarodowych, tym samym przedstawili je światu. Później wiele z tych technik ruchów zostało włączonych do gimnastyki, zwłaszcza do układów na macie, i spopularyzowanych. Z czasem niektóre z tych ruchów zostały wprowadzone również do innych rodzajów sztuk performatywnych, w tym akrobatyki, cheerleadingu, a nawet baletu nowoczesnego.
Forma i duch
Dziś chiński taniec klasyczny pozostaje nie tylko jednym z najstarszych, ale także jednym z najwszechstronniejszych systemów tanecznych na świecie. Liczne techniki ruchów wzbogacają układy i ekspresję taneczną.
Te zaawansowane techniki ruchów — w tym salta, skoki, obroty, piruety i pozy wymagające spektakularnego opanowania — są włączane do utworów tanecznych dla nadania im wyjątkowości i energii. Różni się to od gimnastyki, gdzie technika wykonania kolejnych ruchów jest sednem zawodów, a celem sportowca jest spełnienie wymagań dotyczących punktacji przy jednoczesnym uniknięciu punktów ujemnych.
Również w chińskim tańcu klasycznym obowiązują surowe wymagania dotyczące formy i precyzji. Jednak sama forma to za mało. Bez pozy, ducha i ekspresji tanecznej (yun), które przenikają każdy ruch, chiński taniec klasyczny byłby niekompletny. Właśnie one wprawiają ciało w ruch. I nawet każda akrobacja w powietrzu, salto czy skok należy wykonać w konkretnym celu, mają nieść określone znaczenie i zostać wykonane w duchu tego tańca
Poniżej znajduje się skrócona lista technik ruchów, które wywodzą się z klasycznego tańca chińskiego, a obecnie można je zobaczyć również w gimnastyce:
Front tuck (前空翻)
Back tuck (後提)
Back twist (轉體 360)
Round off (踺子)
Aerial (蠻子)
Front aerial (前挺)
Layout step-out (拉拉提)
Walkover (前橋)
Straddle jump (雙飛燕)
Ring, or firebird jump (紫金冠跳)
Butterfly (旋子)
Straddle jump with full turn (變身雙飛燕)
Leg hold turn (搬腿轉)
Illusion (吊腰)
Turn on back in kip position (背轉)
I wiele innych...
Kiedy zobaczycie te niesamowite ruchy wykonywane na scenie przez Shen Yun, to pamiętajcie, że nie wywodzą się one z gimnastyki czy akrobatyki, ale z chińskiego tańca klasycznego. Może pewnego dnia, oglądając zawody gimnastyczne, powiecie: „Ach, świetne są te ruchy z chińskiego tańca klasycznego!”
